Historia
Przedszkole nasze mieści się w neorenesansowym pałacu ojca braci Emila i Karola Steinertów - Adolfa Steinerta, pochodzącym z 1896 roku.
Ta ciekawa rezydencja, stojąca obok słynnego, podwójnego, neobarokowego pałacu synów Emila i Karola składa się z piwnicy, tynkowanego, boniowanego parteru, ceglanego piętra, na którym okna są efektownie obramowane półkolumnami, trójkątnymi naczółkami i stylowymi gryfami, a także z poddasza.
Od strony dawnego ogrodu, w którym dziś jest plac zabaw dla dzieci, wzrok przyciąga okazała weranda zwieńczona tarasem.
Twórcą potęgi rodu był pochodzący z Chemnitz Karol Steinert, który w latach 20 XIX stulecia przybył do Łodzi i zaczął pracować u Ludwika Geyera, a potem u Tytusa Kopischa.
Z czasem się usamodzielnił. W 1834 roku założył firmę i poczynił inwestycje u zbiegu ul. Piotrkowskiej i Tymienieckiego. Powstały tam dwa murowane domy tkacza z facjatkami: jeden z mieszkaniami, a drugi z warsztatami. Pierwszy został rozebrany w czasach Edwarda Gierka, a drugi przetrwał do dzisiaj.
Z czasem zaczęły powstawać pierwsze budynki fabryczne.
Gdy Karol Steinert zmarł tuż po powstaniu styczniowym, interesy rodzinne przejął najstarszy syn Adolf.
Rozbudował fabrykę i w 1891 roku postawił pałac, pod którego projektem podpisał się architekt miejski Franciszek Chełmiński.
Na początku XX wieku dobrze prosperujące przedsiębiorstwo, które święciło triumfy na rynkach krajowych i zagranicznych, przekazał synom: Emilowi, Karolowi, Robertowi i Ryszardowi.
Dwaj pierwsi w latach 1909-10 zbudowali niezwykle efektowny, podwójny pałac z dwiema bramami wjazdowymi i pięknym ogrodem.
W latach 30. XX wieku fabryka zaczęła podupadać, ale przetrwała do wojny, gdy szyła mundury dla Wehrmachtu i prowadziła produkcję zbrojeniową.
Steinertowie, którzy w domu mówili po niemiecku i zawsze czuli się Niemcami, w obliczu nadchodzącej Armii Czerwonej wyjechali na Zachód.
Po wojnie w przejętej przez państwo fabryce uruchomiono zakład doświadczalny w ramach Centralnego Ośrodka Badawczo - Rozwojowego Przemysłu Bawełnianego
Natomiast w rezydencji Adolfa Steinerta przed drugą wojną światową mieścił się kantor fabryczny.
Tuż po wojnie wprowadzili się lokatorzy do mieszkań komunalnych.
Od lat 50 był tu żłobek zakładowy, zaś przedszkole otwarto 1 września 1992 roku.
Do dzisiejszego dnia z dawnego przetrwało niewiele - zachowały się niektóre sztukaterie na sufitach, drewniane schody z balustradami, dębowe parkiety, żaluzje w oknach, jeden kominek na parterze (pieców kaflowych od dawna nie było, gdyż zostały zastąpione centralnym ogrzewaniem) i drewniane, rozsuwane drzwi. Z mebli pozostała jedynie okazała szafa na całą ścianę stojąca w pokoju na piętrze.